“ШҮРЭН БУГУЙВЧ” 3-Р ХЭСЭГ
Эхний үед ажил нь тийм ч амар байсангүй. Гэртээ аягаа угаахаас өөрөөр гараа усанд хүргэж үзээгүй шахам танхил амьтан резинэн бээлий хйигээд гар шазрам халуун усаар шал угаана. Тоос арчина. Ууртай хүмүүс өрөө удаан цэвэрлэлээ гэж загнана. Хамт ажилладаг хүүхнүүдтэйгээ ярих ч юм үл олдоно. Ялангуяа ажилд орсон эхний өдрөөс л шууд дайсантай болсон нь сувилагч Сараа хэмээх шингэн үстэй, нүд нь нүүрэндээ томдчихсон гэмээр харагддаг, туранхай өөнтөгч хүүхэн. Намуун эмнэлэг дээр хамгийн даруухан хувцасаа өмсдөг ч тэр анх уулзаад л түүний өмссөн зүүснийг сонжсон харцаар хөлөөс нь толгой хүртэл нь харснаа – За шинэ асрагч эхлээд 00 цэвэрлэнэ шүү гэжээ. – Намайг тасаг цэвэрлэ гэсэн ш дээ. – Тэгвэл би чамайг 00 цэвэрлэ гэж байна гэхэд нь Намуун – Би тасгийн эрхлэгчид хэлнэ гээд гараад явчихжээ. Мэдээж тасгийн эрхлэгч нь Сааа сувилагчийг дуудаж загнаа биз. Түүнээс хойш тэр хүүхэн Намууныг харахаараа тас ширвэдэг болсон билээ. Тэгээд ч Сараа түүнийг өөрөөсөө илүү гэдгийг анх уулзахдаа л мэдэрчээ. Харин Хажид гэдэг бага эмч авгай Намуунд их сайн. Өөрөө охингүй болохоор охидод хайртай гэж ярьна. Түүнд гэрээсээ авчирсан боорцогоо өгөх гэж дуудах ч юм уу, өчигдрийнхөө үзсэн солонгос киноны тухай хууч хөөрөх дуртай билээ. Намуун энэ эмнэлэгт ажиллах болсноосоо хойш л амьдрал гэдэг ихэнх хүмүүсийн хувьд ямар хатуухан боорцог байдгийг , өчүүхэн бага цалинтай, ядуу зүдүү байхын зовлонг ойлгож эхэлсэн билээ. Үргэлж мөнгөөр дутагдсан, хоосон нойтон явахын зовлон ямар байдгийг тэр урьд нь үнэхээр төсөөлдөг ч үгүй байжээ. Гэтэл өөрөө жаргалдаа ташуурсан амьтан өөхөнд ороосон бөөр мэт энхрий өсгөсөнд нь аавдаа талархах гэгчийг мэддэг ч үгүй явсандаа үнэхээр ичих болжээ. Тийм ээ, Намуун дутагдах гачигдахын зовлонг төсөөлдөг ч үгүй байсан. 50-60 мянгын цалин. Хүн чихэлдсэн автобус, муухай үнэртэй хуушуур, хямдхан хувцастай ийм хүмүүс Монголд ямар олон байдаг юм бэ? Хэмээн гайхаж билээ. Намуун ажил дээрээ ирэхээрээ гар утсаа унтраачихна. Тасагт нь гадагшаа ярьж болдоггүй битүү аппараттай ганц утас л бий. Тэгээд л ертөнцөөс тасраа. НАмуун хэдий хүртэл эмнэлэгт Алтанзул гэдэг асрагчийн дүрд тоглохоо мэдэхгүй л байв. Ямар ч гэсэн Хасараас болж шархалсан сэтгэл нь энд маш амархан тайтгарч байлаа. Бас урьд нь түүний амьдрал усны тогтуун мандал дээрх бадам цэцэг мэт нэгэн хэвийн, санаа зовох юмгүй өнгөрч байжээ. Одоо бол өдөржин шал угаагаад ядарсан ч амьдралыг шинээр харах болсондоо их л урамтай явах болсноос гадна нэг л мэдэхэд Итгэлийг боддог, хүрээд ирээсэй хэмээн сэм сэм харуулддаг болсноо өөрөө ч анзаарсангүй.
Хандаа ямар гоё гуталтай болоо вэ? – Захаас 70-аар авсан гэсэн – За байз, энэ цалин дээрээсээ ганц гутал авмаар байдаг. Утасны карт авчихаар мөнгө гуталд хүрэхгүй болох нь ээ. ЧИ найздаа 20 мянгыг зээлэхгүй юм уу? – Чамд зээлдүүлэх нь битгий хэл өөрөө хамаг өрөө дараад хоосон хоцрох нь – Баян нөхөртэй л болох юм сан. – Баян нь бидэн шиг юмыг нь тоогоо ч уу, үгүй ч үү. Ядаж байртай залуу тааралддаг бол ч … Хувцас солих өрөөнд өглөө бүхэн л тийм яриа болно. Үдээс хойш хичээлийнхээ дараа ирээд л ажилдаа түүртэн шал угааж байгаад л алга болчихдог, юу санаж боддог, гэр орон нь хаана байдаг тухайгаа ганц ч үг цухуйлгахгүй болохоор нь хүүхнүүд түүнд нэг л хөндий хандана. Харин Отгоо гэдэг жаахан охин л Намуунд дотно ханддаг юм. Намууны ажилд орсны дараагийн долоо хоног байлаа. Аянгын найз бүсгүй Заяа ээжийнхээ шинжилгээний хариуг авах гэж яваад түүнтэй эмнэлгийн хонгилд яг мөргөлдчихлөө. Хувинтай юм барьчихсан тэр охиныг нэг л үзсэн юм шиг санагдахад Заяа түр бодосхийснээ нөгөө Итгэлийн хайгаад байсан охинийг гэнэт саналаа. Тэгээд угийн хашир зангаараа шалгахаар шийдэв. – Хүүе охион, шинжилгээний хариу хаанаас авдаг юм бэ? Гэсээр тэр хойноос нь гүйцэж очив. Нөгөө бүсгүй эргэж харав. Яг мөн. Эмнэлгийн ногоон хувцас л өмсчихсөн болохоос. Өндөр ч биш, намхан ч биш дунд зэргийн нуруутай, сортолзсон нүдтэй цагаан охин байв. – Доод давхарт 101 номероос авдаг юмаа. – Баярлалаа гээд эргэхдээ Заяа энэ охинд ямар нэгэн сэтгэл татах увидас байгааг мэдэрчээ. Манай Итгэлийг тэгэж сэтгэлээр унагачихаад мэдээ ч үгүй явдаг. Урьд нь загвар өмсөгч, бүжигчин гоё гоё охидыг бээлий шигээ л сольдог байсан Итгэл энэ охины юунд нь болсон юм болоо? Тийм ч хөөрхөн биш мөртлөө нэг л аятайхан охин юм гээч. Аймар ихэмсэг харцтай. Тэгсэн мөртлөө асрагч хийдэг. За ямар ч гэсэн өнөөдөр Итгэлд ёстой сурприз барина даа гэж бодсоор тэр шатаар урууджээ.
Намууныг эрж хувийн эмнэлгүүдээр гүйсэн энэ хэдэн хоногт Итгэл ёстой шаналж гүйцэв. Нөгөө шүрэн бугуйвчийг үргэлж халаасандаа авч явна. Эзэн нь олдохгүй л байлаа. Найз нар нь яаж ч хэлээд тоосонгүй. Эцэст нь Заяа – Чи дэндүү олон охин гомдоосны чинь шийтгэл болж дээ гэхэд ч дуугараагүй билээ. Итгэл ийнхүү дурлалын боол болсонд Жака л маш их харамсч байлаа. Хүүхэн эргүүлэхдээ хань татах хүнгүй болсон болохоор тэр. Урьд нь бол тэр 2 хамт л явах юм бол хажуу хавиргаараа өнгөрсөн гоё охидод нүд унагавал найралгүй өнгөрдөггүйсэн. Харин Итгэлийн ийнхүү хүмүүжсэнд хамгийн их баярласан хүн бол Заяа билээ. Бүсгүй эхлээд Итгэлийг хүүхэн эргүүлэхээ болиод хайртыг нь уруу татчих вий гэж айх юмгүй болсонд баярласандаа инээд нь хүрээд л сууж байсан юм. Гэвч сүүлдээ Итгэлд тэр охиныг нь олоход туслах юмсан гэж үнэн сэтгэлээсээ бодох болсон билээ. Гэтэл найзынх нь нөгөө өдрийн бодол шөнийн зүүд болсон охин ингээд явж байдаг. Гэвч хашир нь дээрээ. Заяа жижүүр сувилагчаас лавлаж байж Алтанзул гэдэг сувилагч энд ажилладагийг лавтай мэдэж аваад эмнэлгээс сэтгэл тэнэгэр гарч одлоо. Итгэл нэгэн сонинд компъютер дуудлагаар засна гэсэн зар өгснөөсөө болж татварын байцаагчид дуудагджээ. Ширээгээрээ дүүрэн цаас хөглөрүүлсэн муухай ааштай хүүхэн сууж байв. Байцаагч гэдгийг хүн байцаахийн нэр гээд шууд утгаар нь ойлгочихсон бололтой. Залууг хөлөөс нь толгой хүртэл ширтсэнээ – Миний дүү оюутан хүн татвар төлдөггүй гээд ойлгочихсон юм биш биз дээ? Гэснээ дуу нь албархуу ширүүн болж – Та нар үйл ажиллагаагаа эхлээгүй гээд байсан. Данс руу чинь мөнгө орсон байна лээ.
Өнөөдөр энэ сонинд зар гарчихсан байна. Төрөх нь үнэн, татвар хураалгах нь үнэн гэж дуулсан уу? Балансаа гаргаад ирээрэй. Тэгэхгүй бол өөрөөр ярина шүү хэмээн тачигнав. Тэр хэл амтай айхтар байцаагчийн өмнөөс А гэж дугарч ч амжсангүй гарч ирээд хөлсөө арчсанаа дансанд бас юун хөдөлгөөн орчихов оо? Хэмээн гайхав. Утсаа авах гээд энгэрээ тэмтрэхэд нь нөгөө шүрэн бугуйвч гарт нь өртжээ. Тэр бугуйвчийг гарган гартаа атгаж зогсохдоо сэтгэл нь үүлтэй тэнгэр онгойх шиг гэнэтхэн цэлмээд явчихлаа. Урьд нь бурхан шашин, ямар нэгэн сүсэг бишрэлийн тухай ярих нь гарахад хөх инээд нь хүрдэг байсан Итгэл одоо энэ бугуйвчтай ярих нь халаг болж сэтгэл санаа тайвшруулж, ажил үйлс бүтээдэг ид шидтэйд нь эргэлзэхээ больсон билээ. Бугуйвчийг харах бүрд эзнийх нь нөгөө л харц усных шиг мэлтэлзсэн нүд санаанд нь орж тэр хайрын цэнхэр ертөнцөд оччихдог билээ. Гэтэл гэнэт утас нь дуугарахад утасныхаа клипээ харвал дүү охин нь залгаж байна. Энэ Навчаа одоо яах гээд дандаа над руу дохиж байдаг байнаа хэмээн төвөгшөөн үглэсээр эргэж залгавал – Ах аа, Сэни гэнэ үү хэн гэнэ бэ? Тийм хүүхэн таньдаг юм уу? Над руу баахан мэссэж явуулаад ахтайгаа яриулаад өгөөч ч гэх шиг. Гэр рүү ч дандаа залгаж байх юм. Ямар яршигтай юм бэ? Хэмээн дуржигануулав. Тэгснээ – би тэгэхээр нь ёстой горьдвоо. Чам шиг хүүхнүүдийг манай ах тоодоггүй гээд мэссэж явуулчихсан. Зөв биз дээ? Хүүшээ, ахаа миний нэгж дуусчихлаа. Одоо би ажил дээр чинь очоод картны мөнгө авчихъя тэгэх үү? Хэмээн панаалдлаа. Итгэл зальтай амьтан гээд за за өөрийгөө Сэни гээд байдаг өнөөх нойтон хамуу шиг хүүхнийг бодохоос дургүй нь хүрэв.
Тэр бол сарын өмнө Жакатай жуулчны бааз явж байгаад танилцсан бүсгүй. Ээжийнхээ найзын бааз дээр гар компъютерийг нь засахаар залагдаж очсон 2 ажлаа хийчихээд шөнө нь говийн тэнгэрт гялалзах саатай хоргой шиг хээнцэр тодхон оддыг шохоорхон хэвтэж байтал- Гал байна уу? 2-оо гэсээр нэг бүсгүй дөхөж ирсэн нь Сэлэнгэ байсан юм. Богинохон шорт, бариуй майк өмссөн, урт хөлтэй өндөр нуруутай Сэлэнгээ эль хуль жуулчны бааз дээр ёстой согоо гэхээс аргагүй байснаас гадна ойр хавьд нь бүсгүй шингэн дуут харагдахгүйд уйтгарлаж хэвтсэн мань 2-т ийм бүсгүйтэй танилцсан нь бөөн аз байлаа. Гал байна уу? Гэдэг ч эрчүүдийг өөрөө өддөг хүүхнүүдийн дэндүү улиг болсон арга байсан ч тэр 2 чихэр харсан нусгай жаалууд шиг халаас руугаа зэрэг гараа явуулж билээ. Мэдээж тэр шөнө мань 3 говийн тэнгэрт гялалзах тодхон, гоёхон оддыг удаан шохоорхсон ч гүй. 2 залуугийн компьютер засаад олсон мөнгө нь тэр чигээрээ ч эргээд эзнийхээ санд орж билээ. Харин дараа нь Сэлэнгээ гуйлгаж барьсан ч үгүй, Итгэлийн өвөрт шурган орсонсон. Монгол бүсгүй гэхэд Холливудын шаргал үст, урт хөлт хүүхнүүдээс дутахгүй гоолиг биетэй тэр хүүхэн өөрийгөө Сэни гэж дуудуулах, хэтэвч зузаантай эрчүүдийг сэгсрэх, ууж наргиад л, бодож санах юмгүй хөнгөхөн амьдрах нүгэлгүй дуртай, бас хааяахан жижиг шоунд загвар өмсчихдөг, хамгийн гол нь таалагдсан эрийнхээ өвөрт эрээлж цээрлэх юмгүй шуудхан гулсаад орчихдогийг нь Итгэл танилцсан шөнөө л мэдсэн ч сурсан зангаараа хагас сар үерхсэн юм. Хэдийгээр Сэлэнгээ түүнээс салах бодолгүй байсан ч Итгэлийн хувьд тэр муужгайтай түүнээс илүү удаан зууралдах сонирхол төрөөгүй юм. Хамгийн сүүлд хамт хоноод өглөө нь яаж өөрөөс нь төвөг багатайхан шиг салдаг билээ гэж бодож хэвтэхэд нь тэр муур мэт суганд нь шигдэн хоёулаа маргааш уулзах юм уу? Хэмээн нялуурахад амнаас нь ханхийсэн тамхины үнэрт дургүй нь хүрсэн Итгэл нөгөөдөр нөгөөдөр гэж хэлээд л тэр чигээрээ бултчихжээ.