БОЛСОН ЯВДАЛ

БОЛСОН ЯВДАЛ

Айлд хүргэн оров. Хадмуудтайгаа танилцахаар Сүхбаатар аймаг руу хүлгийн жолоо заллаа. Заа очоод сайхан танилцлаа. Цай цүү хоол унд болоод л, хүргэн хүү хүргэн хүү гээд л сүйд болов. Хэдэн цаг өнгөрлөө. Гэрт суугаад байхаар эвгүй санагдаад гарсан чинь хонь “гаргаж” байв. Хажууд нь очоод өвчүү түшив. Хэсэг явган суулаа. Хөл бадайраад л байсан юм. Тэгсэн ээж гарч ирээд “Хүүе миний хүү юу хийж байгаа юм, ор ор” гээд л гэрт оруулав. Ороод шанага ус уугаад л хоёр гараа өргөөд суниасан чинь нүд харанхуйлаад л явчихсан. Байдал бишдэж байгааг ойлгоод л нэн даруй ор луу зүглээд сэмээрхэн хэвтчих гэтэл замдаа уначихжээ хөөрхий. Тийм байдалд орсон хүний нүднээс түрүүлж чих онгойдог юм байна лээ.

Паааа хүмүүс шуугилдаж байна. Би сонсов. Ээж: Та нар хүүхэд яачихав аа !!! Хадам ах: Агаарт цохиулсан юм болов уу? Бас нэг ах: Сая цус хараад цочирдчихсон юм биш үү, наадах чинь. Ээж: За холдоцгоо холдоцгоо. Агаар тавь. Тэгсэн нэг унагалдай шиг хоолойтой бацаан: Өөө хөөрхий хөгжлийн бэрхшээлтэй юм байна ш дээ. Хүмүүс ёстой пир хийтэл инээлдээд л явчихсан. Муужраад уначихсан байгаа би хүртэл инээх шахсан юм чинь. Тэгээд ичсэн хүн хүн ална гэгчээр юу ч болоогүй юм шиг шууд босоод “Айсан уу та нар, тоглосон юмаа” гэж хэлчихээд л гараад явчихсан. Тэнд байсан хүмүүст миний яагаад ухаан алдсан нь оньсого хэвээр үлдсэн юм даа.